2001
"Wat hij van haar
verwachtte"
Alleen te koop bij de betere stripwinkel
Loustal
/
Wat hij van haar verwachtte,- uitgever Oog& Blik,
Amsterdam, 2001. [64 p.] Oorspronkeljke titel:
"Ce qu'il attendait d'elle",
Alain Beaulet Editeur Vertaling Mat Schifferstein en Pieter van Oudheusden.
ISBN 905492-020-3
500 genummerde exemplairen. 15,95 euro
Engelstalige
uitgave onder de titel : "What he expected of her"
Mop zonder mop eindigt
weemoedig door Joost Pollmann
Humor is een soort kortsluiting die de gelaatsspieren onvrijwillig doet
samentrekken. Neem een cartoon: je bekijkt het plaatje, leest het
bijschrift en er gebeurt iets geks met je mond. Blijkbaar heeft de tekst
een onverwachte interpretatie van het beeld gegeven.
Maar er bestaat ook een genre cartoons waarbij de clou ontbreekt. Er is
een tekening en er staat ook een tekst bij, maar ze verklaren elkaar van
geen kanten.
De Duitser Bernd Pfarr, de Engelsman Glen Baxter, de Amerikaan Ben Katchor
en de Belg Benoît van Innes hebben zich in dit genre gespecialiseerd. Hun
tekeningen gaan gepaard met welluidende, literaire formules die soms net
zo goed bij een andere tekening hadden kunnen staan.
Pfarr tekent bijvoorbeeld een jankende hond in een achtertuin en schrijft:
'Toen Purzel zich realiseerde dat hij zijn leven nauwelijks volgens Kants
categorische imperatief had ingericht, begon hij luid te weeklagen.'
Dit principe van de mop-zonder-mop is nu ook toegepast door een tekenaar
die bekend is geworden door zijn melancholieke beeldverhalen over jazzy
mensen in exotische oorden: de Fransman Loustal. In het net verschenen Wat
hij van haar verwachtte (uitgeverij Oog & Blik, ƒ
35,15) biedt hij dertig voyeuristische blikken in andere levens.
Taferelen met een broeierige erotiek, waarbij de humor vooral zit in de
onhandigheid van de personages.
Een man met een vetkuif schurkt op de divan tegen een dame aan. Tekst:
'Daarna begon Francesco aan te dringen: ''Nou, wat vind je ervan, lieve
Carmela?''' De belaagde Carmela kijkt de lezer recht in de ogen, terwijl
ze de benen kuis over elkaar geslagen houdt.
Sommige platen zijn hilarisch, andere droogkomisch. Bij een tekening van
een vrouw met een panter schrijft Loustal: 'Ik wachtte nog een uur op
Carla, terwijl op de bühne een overenthousiaste danseres optrad met een
lusteloze panter.' Hier symboliseert de lusteloosheid van het roofdier de
onverschilligheid van de verteller, die buiten beeld op zijn horloge zit
te kijken.
Of deze: 'Giorgio las hardop, in de hoop zijn publiek te kunnen boeien.'
Je ziet een man op een badhanddoek, die uit een boek voorleest. Zijn
'publiek' bestaat uit de blote billen van zijn geliefde.
Loustals mooiste tekeningen lijken stills uit langere verhalen, die de
lezer er zelf bij kan bedenken. Alle namen in de bijschriften zijn
Italiaans en alleen al door die kleine kunstgreep weet Loustal in zijn
tekeningen de sfeer op te roepen uit oudere films van cineasten als
Antonioni en Rosselini.
Knap, want wat begon als absurde humor, eindigt als weemoedige cinema.
©Volkskrant
31-07-2001
Mannekes met pijp in de muil
in Zone3500 door Marcel Ruijters
Mannekes met pijp in de muil
"Het kostte Nino de nodige tijd om Sylvia heel nauwkeurig uit te leggen wat hij van haar wilde."
"Esrella had plezier in de onhandigheid van de dikke man toen ze van het ene gebouw naar het
andere overstaken." Twee veelzeggende onderschriften bij de tekeningen uit dit nieuwe boek
van Loustal. Yep, het zijn cartoons in de stijl van Glenn Baxter of Benoit Van Innis. Zweterige
burgermannetjes, gekweld door een gefrustreerd libido en knellende stropdassen en verlepte
blondines met treurige slaapkamerogen, die van een comeback dromen. Dat soort taferelen
dus. Persoonlijk raak ik snel uigekeken op cartoons uit het zogenaamde mild-absurdistische
genre vanwege de beperkte speelruimte van 10 cm in het vierkant. De eerste vijf tekeningen
vind ik het bourgeoisistische, pseudo - intellectuele wereldje aardig te kakken gezet, maar
daarna heb ik die mannekes leunend bij de open haard en met pijp in de muil wel gezien.
Loustal heeft de nodige literaire stripalbums op zijn naam staan, dus ik zocht een tijdje naar
verbanden (kennen al die personages elkaar, zoals in een soap, is er een ontwikkeling of
tijdsverloop?) tussen de tekeningen in dit boek, maar helaas. Het zijn zeer fraaie tekeningen:
krasserige, zoekende lijnen en gevoelige kleuren, natuurlijk zwaar geïnspireerd door
modebladen uit het pre - Beatles - tijdperk, maar het is slechts een losse schets van
bovengenoemd milieu. Eyecandy voor de fans van Loustal, maar geen mijlpaal in het oeuvre
van de man. (Marcel Ruijters)
©
http://www.zone5300.nl/
Wat hij van haar verwachtte
04/09/2001
(mk)
De Franse striptekenaar en illustrator Loustal wordt algemeen erkend als een belangrijk auteur.Toch biedt die status helemaal geen
garantie om te worden vertaald. Als er een nieuwe Loustal verschijnt in het Nederlands,
zitten wij dan ook graag op de eerste rij. Het is immers aangenaam vertoeven in de broeierige universa die Loustal in zijn unieke, primitieve
stijl tevoorschijn tovert.
Niettemin roept Loustals jongste, "Wat hij van haar verwachtte" , te veel
vragen op om goed te zijn. Dat het boekje niet eens een strip is, stoort nog het minst. Er zijn wel meer stripauteurs, en niet de eerste de beste,
die wel eens een bundel illustraties uitbrengen, en dikwijls tonen ze daarin
belangwekkende facetten van hun belevingswereld. Wat meer stoort, is dat het volstrekt onduidelijk is wat auteur en uitgeverij met
"Wat hij van haar verwachtte" aanwillen. Het is onbegrijpelijk dat Oog & Blik hiermee
voorbijgaat aan essentiëler werk van Loustal dat nog steeds smeekt om een vertaling. Dit riekt wat al te duidelijk naar opportunisme. Maar ook
inhoudelijk overtuigt dit nieuwe boekje niet. Het bevat dertig prenten, meestal eenvoudige situaties met een man en een vrouw, met daarbij telkens
ook enkele regeltjes tekst. De prenten zijn mooi zonder meer, in Loustals vertrouwde stijl. De moeilijkheid zit in de combinatie met de bijhorende
tekst. Die is niet grappig, geeft ook niet de indruk dat hij absurd of zonder pointe is bedoeld, en lijkt daardoor overbodig. Bovendien geeft
Loustal met de vele Italiaanse namen die hij voor deze onderschriften
gebruikt, de indruk een bedoeling te hebben, maar die ontgaat ons totaal.
Kortom, onduidelijkheid troef. Dat Loustal dit boekje voor het eerst inkleurde met de computer, verandert hier niets aan. Wat hij van haar
verwachtte is een leuk hebbedingetje voor Loustal-verzamelaars, en zeker niets meer.
Tek. & Scen.: Loustal uitgeverij Oog & Blik, 64 p., gekart.
info:
www.standaart.be |
"diepzeevissen was Luigi's grote hartstocht"
www.dagindaguit.nl
op 31 juli 2001
|