(...) Lange tijd zit Zand zo te miauwen, maar het geluid is zo zacht dat niemand het hoort. Net op het moment dat Zand het op wil geven en terug wil gaan naar het natte, donkere bos, ziet ze een van de mensen opstaan. Het is een klein meisje, dat het gazon oversteekt en met uitgestoken armen op Zand afkomt. Het poesje wil het liefste wegvluchten, maar het meisje heeft zulke aardige ogen en er komen zulke lieve geluidjes uit haar mond dat Zand zich niet verroert. Met haar nageltjes vast in de grond en haar oortjes naar beneden blijft ze zitten... tot het meisje haar oppakt. Zands hart begint sneller te kloppen, en dat van het meisje ook. (...)

© Editions du Seuil  © Nederlandse uitgave: Big Balloon B.V.