Het verhaal van De Gebroeders Adamov is Jacques de Loustal op het lijf
geschreven en hij beantwoordt die geste met zijn beste album tot op dit moment. Kijk
alleen al naar het decor op de eerste pagina: de Lower East Side van Manhattan met het
karakteristieke silhouet van een brug en het warme gelige schijnsel van de
straatlantaarns. Dit is de buurt waar een kleine bende de dienst uitmaakt. Een tweeling,
de broertjes Adamov, vormt het hart van de bende. Max Adamov is de mismaakte, gebochelde
keizer van de Lower East Side, Morris de nonchalante bon vivant. Als Morris een nieuwe
vrouw meeneemt, de beeldschone Ida Chance(!), wordt in Max een obsessie geboren. De Lower
East Side zal nooit meer hetzelfde zijn.
De Gebroeders Adamov kent de onvermijdelijkheid van een Griekse
tragedie. Morris trouwt Ida en op vakantie in Miami Beach (nog zo'n typische
Loustal-lokatie!) probeert Max zich onhandig van het leven te beroven. Max gaat vervolgens
een bendenstrijd aan met een destructieve onmatigheid, die hij zich eigenlijk niet kan
permitteren. Tenslotte krijgt Max wat hij wil en hij verliest wat hij werkelijk nodig
heeft.
Het scenario van Jerorne Charyn kent eigenlijk weinig verrassingen. Het
is een vertelling vol bekende elementen, met een geringe reikwijdte. Het is een verademing
na de scenario's van Paringaux (Woestijnkoorts, Besame Mucho). Deze stonden bol van de
pretenties: loodzware onderteksten met dialogen, interpretaties en beschrijvingen, die het
gemis aan vertellende kracht van Loustals plaatjes moesten compenseren. Charyn loste dit
laatste probleem heel anders op. De plotlijn van De Gebroeders Adamov is bijna kinderlijk
eenvoudig. Bovendien wordt voor de schaarse dialogen 'gewoon' gebruik gemaakt van
ballonnen.
Charyn stelde zich in dienst van Loustals specifieke talenten: Loustal
vertelt niet efficiënt, maar losse scènes geeft hij een onvergetelijke sfeer en allure.
Loustal schildert een melancholiek portret van New York. Als vanouds tekent hij naïeve,
ongepolijste vormen met een grote expressieve kracht. Licht en kleur spelen een hoofdrol:
in de nachtelijke stad en in het zonovergoten Miami Beach. Zoals altijd balanceert Loustal
op de grens van kunst en kitsch, maar geïnspireerd door het simpele, krachtige scenario
van Charyn komt hij tot ongedacht oprechte en emotionele resultaten.
bron: Martijn Daalders Stripjaar 1991 , blz. 119